Unsorted list from Bordeaux, Live @ Le Koslow, 20-11-2003
vrijdag 24 mei 2013
dinsdag 21 mei 2013
Story: Brezhnev Deutschland Tour (1996)
By Ola Carbona
Punk is heftig. Harde muziek en hanekammen. Lelijke mensen, waar de meesten liever met een grote boog omheen wandelen. Maar wie denkt dat het in Nederland al de spuigaten uitloopt, die zal zich met geen mogelijkheid kunnen voorstellen dat het in Duitsland nog veel en veel erger is. De Amsterdamse punkband Brezhnev bestaat al acht jaar en is niet bepaald snel uit het veld geslagen. Toch werden tijdens een recentelijke tour bij onze oosterburen regelmatig de wenkbrauwen gefronst. Gitarist Ola schetst het relaas van drie weken bier en sigaretten bietsen, schele geluidsmensen, oranje vlekken in badkuipen, schlagerparties, poep aan de muren, blaffende honden die bijten en sokken die als ovenhandschoen gebruikt worden. En geloof het of niet, binnenkort gaan ze weer, want ze hebben desmaak te pakken!
Op een donderdag vertrekken we in een splinternieuwe huurbus. De oude Peugeot laten we tot verdriet van chauffeur en eigenaar Gideon thuis. Niet geriefelijk en niet veilig genoeg volgens ons, de band. Volgens Gideon is ie perfect in orde en kan de verwarming snel gefikst worden, maar dat laatste nog buiten beschouwing gelaten zijn we de klapband van vorig jaar tijdens een sterke afdaling op de Autobahn nog niet vergeten. En dan die keer dat bassist Motör door de openklappende schuifdeur verdween en de A2 opgleed, dat soort dingen kun je op een lange tour niet hebben.
Jarenlang heeft de Peugeot ons tamelijk trouw gediend, maar nu toont de Stichting Popmuziek Nederland al interesse! Als ze daar naar buiten kijken kunnen ze hem altijd zien staan op de Wibautstraat, en nu willen ze hem wel hebben voor het poparchief! Zelfs de bassist van de Treble Spankers, een groot liefhebber en kenner van oude rotzooi, vroeg mij laatst verbaasd of wij echt nog met dat ding de snelweg opgaan. Ja dus, maar niet meer naar het buitenland. Ook al kan hij zijn bekertje koffie nergens kwijt, toch is Gideon snel tevreden over de nieuwe Fiat, want hij gaat makkelijk honderddertig! Spontaan denkt hij dan ook dat hij het tegen een laag passerend vliegtuig op kan nemen; zijn onvermijdelijke nederlaag kan hij maar moeilijk verwerken. Maar zo zijn we wel in een mum van tijd voorbij Enschede, alwaar in het prachtige dorp Wettringen ons eerste optreden zal plaatsvinden. Eigenlijk moeten we eerst in een ander dorp bij de organisator gaan eten, maar daarvoor is het al te laat. Bij aankomst in de zaal laten we hem opbellen, of ie
met het eten naar de zaal wil komen. Maar degene die zou bellen vergeet dat een beetje, zodat er twee uur later een kleffe maar niet eens onsmakelijke prak macaroni op tafel staat. Het optreden stelt niet veel voor, we werken ons er geroutineerd doorheen ook al is het pas het eerste echte optreden van onze nieuwe zanger. Twiggy Pop noemen we hem, want hij lijkt wel wat op Iggy maar hij is nog een stuk magerder. Zijn echte naam is William Hawkhead, maar dat gelooft niemand en bovendien klinkt dat niet voor een punkzanger. Hij komt uit Engeland, is daar vertrokken toen Maggie Thatcher aan de macht kwam en beweert dat hij in '77 discjockey in de beroemde Londense club Marquee was. Ook had hij een buurman die naar de naam Johnny Rotten luisterde. Maar de huidige punks in Duitsland zouden van een ander kaliber blijken te zijn dan hun Engelse collega's van twintig jaar terug... Na het optreden gaan we naar het
huis van Madness, de organisator, die zijn naam helaas bleek te ontlenen aan de band en niet aan enige vorm van gekte. Een betere naam voor hem was trouwens Chatterbox geweest, want hij lulde ons ongegeneerd de oren van onshoofd. Hij had wel de mooiste zolder die ik ooit gezien heb. Qua afmetingen te vergelijken met het Drieluik in Zaandam, alleen het podium was nog wat groter! Hier houdt hij wel eens festivals en alle bezoekers moeten dan door de voordeur naar binnen en op de keurige badkamer naar de wc. Misschien is Madness toch de juiste naam.
's Morgens worden we wakker en zien we dat het buiten gevroren heeft. Het gesprek gaat meteen over de oude Peugeot zonder verwarming en de twee optredens vorige winter in Duitsland, toen de enige warmte te danken was aan de motor die regelmatig kookte en daarbij flinke wolken stoom de cabine inblies. Die rit eindigde uiteindelijk bij Enschede op een pompstation, waar de bus op een trailer geladen werd en we in een verwarmde vrachtwagen naar huis werden gebracht. Gideon wil ons voor mietjes uitmaken, maar dan komt Madness binnen en krijgt niemand meer de kans nog iets te zeggen. Aardige kerel trouwens.
Dan gaat het naar Bremen. øeb, de drummer, trekt als eerste een blik bier open. Aan de hand van wat hij gisteren gedronken heeft en zijn huidige tijdstip van aanvang, rekenen we uit dat hij tijdens deze tour zijn gewicht in bier zal nuttigen. Hij weegt een kilo of honderd. In Bremen gebeurt niet veel. In een winkelcentrum zitten twee meisjes van een jaar of veertien aan een grote fles sangria of iets wat daar op lijkt. Het is laat in de middag en ze zijn al goed dronken. 's Avonds zijn ze er ook. Als we beginnen te spelen gooit er eentje vlak voor het podium een fles stuk. De scherven vliegen ons om de oren en verbaasd kijken we haar na als ze naar buiten rent. Na het optreden horen we dat ze heeft geprobeerd zelfmoord te plegen. Twiggy is
geschokt, vooral omdat ze zo jong is. We gaan nog wat eten bij een Turk (die zijn daar veel en veel beter dan in Nederland met zijn gore snackbars; leve de Doner Kebab!) en parkeren de bus op aanraden van onze gids in een smalstraatje waar het eigenlijk niet mag maar dat wel helemaal volgeparkeerd staat. In Duitsland is het parkeerbeleid niet zo onstuimig als hier.
De volgende ochtend staat alleen onze bus er nog, als een rots in de branding. Maar dan wel een rots met een kapottebuitenspiegel. Dat gaat geld kosten. Gideon zegt lachend iets over een ouwe Peugeot en dan rijden we alweer. Naar Braunschweig, oftewel Brunswijk. Er hangt sneeuw in de lucht. Het jongerencentrum met de prachtige naam Drachenflug ligt in een gore buitenwijk en is gehuisvest in een soort oud schoolgebouw. Als we binnenkomen zijn er wat allochtone kids aan het poolen. Even later wordt er een flinke PA binnengesjouwd, gevolgd door een lichtinstallatie. Het grote klaslokaal raakt al aardig vol, en er moeten ook nog drie bands hun spullen kwijt op het brede, maar niet bepaald diepe podium. Maar alles lukt en het wordt een geslaagde avond met een goed gevulde tent. Voor ons speelt een soort
metalband en na ons een folkpoppunkbandje uit Engeland. Het publiek kan deze vreemde line-up kennelijk goed verteren, want het blijft druk en gezellig. Conny, mijn penvriendinnetje uit het naburige Salzgitter is er ook. Vorig jaar speelden we bij haar om de hoek, toen was ze te laat om ons te zien. Nu ziet ze ons voor de eerste keer. Na afloop moeten we beslist mee naar een Schlagerparty in een discotheek in de binnenstad. Omdat we de volgende dag vrij zijn doen we dat, maar eerst moet ik nog geld vangen voor het optreden. Het meisje dat me gaat betalen complimenteertme met mijn goeie Duits en vond Brezhnev erg goed, maar er waren te weinig mensen en dus is er geen geld genoeg. Of het voor wat minder kan. We spelen namelijk altijd voor de deuropbrengst maar wel met een minimumgarantie. Voor gesjacher waren we al gewaarschuwd door onze Duitse platenbons, dus ik houd de poot stijf en krijg de volle mep (wat overigens al schandalig weinig is; gelukkig weten we dan nog niet dat de Engelsen het dubbele krijgen terwijl ze nota bene pas een paar dagen terug aan het programma zijn toegevoegd). Desondanks vindt Twiggy haar erg aardig.
Maar ze heeft al een vriend en daarom besluit hij om heel snel achter elkaar vier Kleine Feiglings naar binnen te slaan. Intussen is het al een uur of vier als we bij de disco aankomen. Er komt een dronken kerel met een mes naar buiten zeilen, dus binnen zal het nu wel veilig zijn. Van een Schlagerparty is niet bepaald sprake; een of andere eikel staat wat seventiesrotzooi te draaien en iedereen is lam en vervelend. Kennelijk loopt het op zijn eind. Ik wil karaoke doen, maar het mag niet. Twiggy staat te dansen en heeft niet eens door dat hij in de belangstelling verkeert van twee heavy groovende chicks. Dat krijg je van die Feiglings. We drinken het bier op dat we nog hebben meegenomen uit de Drachenflug en dan is het al een uur of zes. Mooie tijd.
Onze gastheer geeft ons de sleutel van zijn woning. Hij gaat nog de rest van de nacht door. Als we bij hem thuis aankomen valt het me op dat het stinkt. Dooie katten of zo. Een stuk of drie in elke kamer. Toch ziet het er niet echt smerig uit. Behalve het bad. Geen bruine strepen, zelfs geen groene. Oranje. Ik hou het erop dat de alcohol mijn perceptievermogen parten speelt en duik diep weg in mijn slaapzak om niets te hoeven ruiken. Om een uur of elf zijn we alweer wakker. Ik ga poepen en neem de badkuip nog eens in ogenschouw. Het vuil is werkelijk oranje. Als ik daarna mijn slaapzak oprol gaat er een huivering door me heen bij de gedachte dat ik nog twee weken in dat ding moet slapen. Opde brandstapel met dat ding. Het ontbijt in de Drachenflug is gelukkig in orde en op gaat het naar Leipzig. We hebben twee offdays achter elkaar voor de boeg. Eentje stond er al, de ander is er een week voor het vertrek bijgekomen toen
Kassel uitviel. We kunnen wel een dag in Kassel te gast zijn, maar we gokken er op dat we in Leipzig, waar het volgende optreden is, ook al terecht kunnen. Na veel omleidingen - ze zijn in het oosten de Autobahn grondig aan het moderniseren, wat hard nodig is maar ook nogal wat ellende oplevert - en gesukkel met wegbeschrijvingen komen we vroeg in de avond aan in Zoro, een kraakpandencomplex in een tamelijk nette buitenwijk.
Enigszins verbaasd door ons vroege arriveren worden we welkom geheten en mogen we van de gastenkamer en de keuken gebruik maken. Dat is mooi, ook al is het er nogal koud en ruikt het in de slaapkamer ook niet al te fris (maar wel een stuk frisser dan mijn slaapzak!). Nu moeten we twee dagen door zien te komen. øeb vindt onder de teevee in de keuken een sexkaartspel (wat doet zoiets in een kraakpand???) met enkele wel zeer bedenkelijke damesgestaltes. Dus kunnen we even flink elkaars vriendinnen beledigen. Als dat te erg wordt is er altijd wel ergens bier. De volgende dag lopen we naar de binnenstad, een wandeling van anderhalf uur - doodt aardig de tijd! Gideon vermaakt zich prima met
het vinden van zaken als een waterkraan en een thermostaat; hij is ook zeker van plan om hier eens terug te komen met een grote vrachtauto (of gewoon met zijn Peugeot) om badkuipen en fornuizen op te halen. Die zetten ze hier gewoon op straat en in Nederland worden er fortuinen voor geboden. Na uitgebreid een café te hebben bezocht lopen we terug. Het regent flink en er gaat ook een tram, maar øeb heeft op de heenweg niet ver van het centrum een pizzeria gezien, dus gaan we lopen. De pizzeria blijkt uiteindelijk ongeveer honderd meter van Zoro gesitueerd te zijn en drijfnat gaan we zitten. Alleen Twiggy is al een beetje uitgekeken op Leipzig. 's Avonds komen er drie vriendinnen uit Amsterdam over om een paar dagen met ons mee te reizen. Erika heeft een extra slaapzak bij zich!! De derde dag slepen we ons naar het optreden toe. Om een uur of drie worden al de voorbereidingen getroffen voor een pizzamaaltijd.
De koks gaan uit van zo'n vier uien per persoon! Als het zaakje een paar uur later uit de oven moet worden gehaald is er geen ovenhandschoen. Wat nu? Daar staat Gideon opeens met een paar sokken te zwaaien. Die kan ie nooit zo snel uit zijn tas gehaald hebben, dus hij heeft ze waarschijnlijk uitgetrokken. Helaas kan ik zijn voeten niet zien. Maar gelukkig ruik ik ze ook niet. Hoe dan ook, de kok kan zijn pizza's uit de oven halen.
Er zijn vanavond vier bands en wij spelen het laatst, dus het wordt laat. Twiggy heeft ondertussen zwaar de pest in en dat wordt alleen maar erger als we na een hoop getreuzel van de andere bands pas tegen tweeën op het podium staan. De zaal is goed gevuld maar lang niet vol, en toch is ademhalen al behoorlijk moeilijk. Het fenomeen 'bierpunk' tiert hier welig, op de plee schijten ze tegen de muur in plaats van in de pot en Gideon vermaakt zich prima door ingedutte dronkelappen met vele Brezhnev-stickers te beplakken.
De sfeer was tot nu toe goed, maar als we beginnen is het grootste deel van het publiek erg dronken. Bij het eerste nummer wordt er meteen een monitor de zaal ingesleurd en zijn we drijfnat van het bier dat er gegooid wordt. Als Motör wat later de microfoon die voor hem staat in zijn gezicht krijgt doordat er iemand op de standaard springt, houden we het even voor gezien. Maar niemand is meer voor rede vatbaar. Doorspelen, eikels! Punk! Twiggy is volkomen pissed en de organisator weet van geen ophouden met afdingen als het op betalen aankomt. Hij krijgt bij wijze van uitzondering vijftig mark korting, we hebben tenslotte drie dagen van zijn gastvrijheid genoten. We laten hem wel beloven dat bij een volgende gelegenheid wij zelf bepalen wie er bij de kassa staat, want de tamelijk geflipte Stevie Nicks rip-off die er vanavond zat had het niet eens door als er mensen binnenkwamen!
De volgende dag Berlijn! Eerst weer een vrije dag, maar die kom je wel door in Berlijn. Dat valt ook tegen. De Brandenburger Tor leek altijd zo'n indrukwekkend bouwwerk, maar is amper groter dan de Haarlemmerpoort. De resten van Checkpoint Charlie zijn ook lachwekkend, je gaat je afvragen of die tweedeling wel echt was.Geen wonder dat al die Duitsers altijd komen vragen wat Brezhnev betekent, als je dit ziet had het er net zo goed allemaal niet geweest kunnen zijn. Van onbeduidend allooi. En een ritje met de metro kost bijna vier Mark. De avond brengen we dus door in het gastenverblijf, met veel bier. Gideon steelt de show door met zijn zojuist aangeschafte tondeuse zijn kop hartstikke kaal te scheren. De volgende dag spelen we voor de eerste keer samen met Bambix, onze Brabantse tegenvoeters met een wat meer poppie inslag. Vandaar dat ze het in Duitsland erg goed doen. Behalve in Berlijn kennelijk, want met een mannetje of vijftig, zestig hebben we het vanavond wel gehad. De entree- en drankprijzen van het KOB zijn ook wel erg hoog, en dus komt er weer niet genoeg geld binnen. De organisator leek zo'n geschikte peer, maar nu hij dronken is en na een half uur zaniken nog geen schilling van de prijs af heeft gekregen, wordt hij minder gezellig. Hij betaalt, maar de volgende ochtend is er geen ontbijt en bovendien komt meneer sowieso niet
opdagen met de sleutel van de ruimte waar onze spullen staan. Uiteindelijk vinden we iemand met een sleutel en kunnen we vertrekken naar Magdeburg, waar we, weer met Bambix, in een oude staatsgevangenis spelen.
De punks hier zijn dol op honden, en die honden, een stuk of acht schat ik, zijn allemaal klootzakken. Alleen Gideon weet goede sier bij ze te maken, met mijn koekjes. Een verkeerd woord tegen zo'n kreng en het begint tegen je te blaffen, waarop al zijn kameraden aan komen rennen en mee gaan blaffen en grommen. En bijten, volgens Twiggy. Maar het optreden gaat goed en het publiek is enthousiast. Twiggy wordt nog een keer gebeten op het podium en een van de monsters nestelt zich behaaglijk aan mijn voeten, zodat ik nauwelijks meer bij mijn microfoon kan. Bij Bambix wordt er ondertussen flink gejat van de cd's en shirts die ze voor de verkoop uitgestald hebben. In het oosten van Duitsland kijken de punks niet zo nauw.
Ook niet met alcohol. Drank is meer iets om de tijd mee te doden dan om de tijd mee door te brengen. Ik kan me ook niet herinneren dat ik in die kontreien een punk heb zien lachen. Vechten doen ze wel, vooral als Bambix speelt is het bijna elke keer raak. Het valt gewoon op. Bij ons gebeurt er eigenlijk nooit wat, maar nu meende het tuig kennelijk dat er in de slaapruimte nog wel wat te halen viel. Daar sta je dan op je blote voeten met alleen een onderbroek aan karate te doen. Hakkuuuuh! Een dag later in Freiberg, tegen de Tsjechische grens, gaat het ook aardig tekeer. Bambix zorgt voor een bomvolle zaal in de heerlijk ongeventileerde ruimte onder in het plaatselijke kasteel, een prachtige locatie waar ze 's zomers ook buiten festivals hebben.
Daarbij werd trouwens vorig jaar het kanteeldiven geïntroduceerd, maar dat terzijde. Het publiek weert zich manhaftig en af en toe rollen er een paar vechtend naar buiten. En jawel, voor de eerste keer krijgen we meer geld dan contractueel als garantie is overeengekomen. Minder leuk is dat de camera van øeb, of beter: de door øeb van een kennis geleende camera, uit de kleedkamer blijkt te zijn gejat. Een paar jaar geleden is dat ons in Praag - niet meer dan zo'n zestig kilometer van Freiberg !?! - ook overkomen, toen een door mij geleende camera door een schoonmaker werd gejat. Die hebben ze toen vrij snel achterhaald en ontslagen. Nu zit ik met een stapel foto's van de familie van de dief van de door mij geleende camera, maar ook dat terzijde. Wel zo rustig is het om de volgende dag als enige band in Erfurt te staan. Geen gehaast, geen gedonder met voorprogramma’s die onze apparaten moeten lenen, en als bonus ook nog eens
heerlijk relaxte mensen achter de bar en aan de knoppen. Ze weten alleen niet dat we blijven slapen, maar dat is in twee minuten geregeld.
Hier hebben we een maand of acht geleden nog gespeeld met Heidi, onze vorige zanger, en we zijn benieuwd of er nu eindelijk eens iemand naar hem gaat vragen. Niet dus, maar tot grote vreugde van Gideon zijn er wel drie mensen speciaal voor de oude Peugeot gekomen. We spelen twee sets en in de pauze komt iemand die we nog niet eerder gezien hebben aan Motör vertellen dat we de afgesproken gage wel kunnen vergeten. We laten ons plezier echter niet vergallen, hebben veel lol met het publiek (dat desgevraagd aan Gideon uitlegt dat ze niet dansen omdat ze al hun zakken vol met bierflessen hebben zitten) en krijgen na afloop van het meisje achter de bar tweehonderd mark meer dan de garantie. 'Het is wel veel geld', zegt ze, maar het is goed zo. Ze krijgt een cd voor achter de baren is dolblij: 'Nu hebben we eindelijk een punk-cd!' Iedereen tevreden, en vooral Gideon, die de hele avond over Peugeots heeft kunnen praten en ook nog een mooie prijs heeft gemaakt voor zijn tien jaar oude Queen T-shirt. Onze gastheren hebben ook nog geregeld dat de Turk over de brug ons na sluitingstijd binnenlaat om nog een overheerlijke Doner kebab te nuttigen. Klasse!
De volgende ochtend moeten we naar de wasserette, want achter in de bus ruikt het niet bepaald fris meer. Iedereen gooit zijn rotzooi in zo'n apparaat, behalve Gideon. Terwijl die naar eigen zeggen maar drie paar ondergoed bij zich had. Rook zeker nog lekker naar pizza. Als we even niet opletten staat Motör met twee keurige oude dametjes te kletsen. Het komt erop neer dat ze ons er wel erg vies uit vinden zien, maar dat ze het toch erg waarderen dat wij onze kleren wassen. Alleen snappen ze niet wat wij in Erfurt komen zoeken:'De mensen hebben hier toch geen rooie cent?'
Met Erfurt zeggen we het oosten vaarwel en komen terecht in het schitterende stadje Marburg, een authentiek Fachbau-bolwerk in hartje Duitsland. Naast veel toeristen en studenten hebben ze hier ook een soort van opleidingsinstituut voor slechtzienden. Vergezeld van een instructeur doen ze hier hun eerste schreden met een blindenstok, en het is even moeilijk om niet te lachen als je er eentje tegen een lantarenpaal ziet oplopen, vooral omdat die instructeur dat gewoon laat gebeuren. 's Avonds is er ook een bijna-blinde in de zaal en met zijn superontwikkelde gehoorvermogen weet hij ons dingen over onze muziek te vertellen waar we zelf nooit weet van hadden. De geluidsman hier is trouwens zo scheel dat ik meteen mijn geduld verlies. Praat ie nou tegen mij of staat er nog iemand drie meter schuin achter me die ik niet gezien had? Maar het optreden is te gek. We spelen niet zo best maar compenseren dat met een hoop lol, en dat vindt
het zeer studentikoze publiek prachtig. Bambix is er ook weer en als die aan hun toegift beginnen besluiten Twiggy en ik om even door het - vrij tamme - publiek heen te pogoën. Dan slaat het noodlot toe. Twiggy krijgt een gerichte trap in zijn ribben van iemand die hij later omschrijft als iets tussen een skin en een paratrooper. Eerst lijkt het niet zo erg, maar aan het eind van de avond treffen we hem krimpend van de pijn aan in de kleedkamer. De dader is niet meer terug te vinden in de zaal en zodoende weten we nog steeds niet waarom die trap nodig was. Laat staan dat we hem er een hadden kunnen terugverkopen.Woede en onbegrip.
Dit was nota bene het rustigste publiek dat we tot nu toe gehad hebben. Gelukkig hebben we de volgende dag vrij en na een bezoek aan een dokter blijkt Twiggy een paar gekneusde ribben te hebben. En vooral veel pijn. De druppels die hij krijgt om de pijn te stillen verdoven alleen maar zijn keel. We blijven nog een nacht in Marburg en onze gastheer blijkt softdrugs te verhandelen. Dat komt een aantal van ons goed uit. De vlam gaat in de pijp en na tien minuten lijkt onze vriend eerder stomdronken dan stoned. Lallend en wankelend staat hij uitgebreid afscheid van ons te nemen, want hij slaapt ergens anders. Aan de rest van de rokers is niks af te zien.
De volgende ochtend meldt de radio het trieste nieuws dat Leonard Nimoy het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld. We stappen de bus in en rijden naar Homburg. Twiggy bijt op zijn lip bij de geringste oneffenheid in de weg. Hij wil naar huis, maar we kunnen de inkomsten van de laatste optredens niet missen. Bovendien wil hij de al weken uitverkochte labelparty, het laatste optreden van de tour met alle bands van ons Duitse platenlabel Vitaminepillen, zelf ook niet missen. Maar de drie optredens die ons nog scheiden van die dag zullen we grotendeels met zijn drieën moeten doen.
Als we binnenkomen in het jongerencentrum in Homburg hangt daar een levensgrote poster van Mr. Spock. 'Live long and prosper',zijn lijfspreuk, staat er naast hem gedrukt. Een stuitende samenloop van omstandigheden, maar nu we toch vanwege Twiggy het programma moeten aanpassen (van een hoop nummers kent alleen hij de tekst) wil ik wel een reeds lang geschrapte space-smartlap zingen, No Time For Love On Delta 4. Tot opluchting van øeb en Motör krijgen we hem er bij de soundcheck niet goed uit en gaat het feest niet door. Met wat oudjes die wel lukken en wat extra covers komen we tot een set van een klein uur, waarvan Twiggy een kwartier mee zal doen. We kunnen dus doen alsof er niets aan de hand is en rustig gaan eten. Maar het eten laat nog even op zich wachten enopeens is øeb zijn ghettoblaster kwijt. 'Eerst m'n camera en nu dit. We vertrekken NU', brult hij. Maar het apparaat blijkt gewoon in een tas naast zijn drumstel te staan. Dan komt het eten. Gelukkig niet uit de keuken achter de bar, want daar liggen meer muizenkeutels dan er in een familiepak Venz gaan. Soep. Niet meer maar zeker niet onsmakelijk. Toch eerst
nog maar even naar de Turk voor het optreden. Als we terugkomen is het voorprogramma allang klaar en de helft van het veertigkoppige publiek ('Heel Saarbrücken komt want daar zijn alle alternatieve tenten gesloten door de gemeente', zei de organisator, en hij leek het te menen) alweer vertrokken. Maar het handjevol dat overblijft gaat helemaal uit zijn dak. Twiggy wordt zowat gek van ellende als hij ons drieën op het podium ziet, maar de vijf nummersaan het eind van de set krijgt hij er ondanks de adrenaline nauwelijks uitgeperst, zodat we hem de volgende dag verbieden om mee te doen.
Dan zitten we in Mainz, in een soort van woonwagenkamp midden op de universiteitscampus. 'Autonomen' noemen ze daar de mensen die de voorkeur geven aan een kille houten keet boven een betonnen kerker van drie bij drie op twintig hoog. Op het sportcomplex is het evenwel goddelijk douchen. We spelen in een soort van garage, niet meer dan zes bij zes meter groot, samen met een populaire coverband uit Bonn, genaamd The Puke. Er gaan toch nog zo'n tachtig man in deze koektrommel en de sfeer is fantastisch. Terwijl Twiggy tandenknarsend toe moet kijken spelen we een gedreven set en daarna brullen we vrolijk mee met The Puke, die minstens vijftien nummers van de Sex Pistols spelen en verder alle punkklassiekers haarzuiver kunnen reproduceren.
Ook Gideon is goed op dreef in zijn steeds groeiende functie van parafernaliaverkoper. In het café naast de garage verpatst hij zonder er erg in te hebben een leeg cd-hoesje - tegen een absolute bodemprijs, dat wel! - en hij voorziet twee Marokkanen op leeftijd van een T-shirt. Niet dat laatstgenoemden weten dat Brezhnev een band is, maar ze zijn verstokte bewonderaars van de grote staatsman zelf!
De laatste loodjes komen eraan. Op weg naar Trier begint het flink te sneeuwen en lopen we aardig vertraging op. Vorige week schijnt er tussen Bremen en Berlijn, op de route die we drie dagen daarvoor hadden afgelegd, een file van honderd kilometer te zijn ontstaan door sneeuwval en moesten automobilisen de nacht in hun auto doorbrengen. Dat geeft te denken. Maar we komen zonder veel problemen aan. Het voorprogramma heeft dan al afgebeld, want hun route was al ondergesneeuwd. Veel publiek wordt er ook niet verwacht, want dat moet uit de omtrek komen en het weer wordt steeds slechter.
Om een uur of tien zijn er een slordige acht betalende bezoekers binnen, dus beginnen we maar gewoon. Halverwege besluit de organisator om de bij de deur bivakkerende zwervers gratis binnen te laten, om de zaak een wat dragelijker aangezicht te geven. De onverlaten schromen niet om direkt een speurtocht over het podium te ondernemen, want de band krijgt nu eenmaal gratis bier en heeft ook altijd wel sigaretten bij zich. Ook na het optreden in de kleedkamer hebben we geen rust. Je kunt je kont niet keren of de flessen vliegen het krat uit. En of we maar alsjeblieft snel met wat sigaretten voor de draad willen komen, want ze weten heus wel dat we die hebben. Totdat Motör met half dichtgeknepen ogen tegen een van hen Nederlands begint te praten.
Wij weten dan dat de tolerantiegrens bereikt is, en toch weet die Duitser nog een sigaret van hem los te krijgen. Heeft ie Motör van zijn voetstuk gekregen? Neen, nou ja, in die zin dat ie nog niet eerder verteld had dat we bij hem zouden overnachten...
Als we opstaan zijn onze gastheren al vertrokken naar de labelparty in Neuss, die om drie uur begint. Wij moeten om vier uur spelen en hebben ons een beetje verslapen, want het is nog een aardig eindje rijden richting Düsseldorf. Ook vreemd dat er geen ontbijt is, maar gelukkig vindt Gideon een pakket kant en klare pizza's, die hij voor het gemak maar in de magnetron gooit. Het resulteert in een soort deeggom, waar je nog net wat kaas van af kunt peuteren. Dan maar naar de bakker en op weg.
Even na drieën rijden we Neuss binnen. Iets te hard volgens oom agent, die daar achterbaks achter een bushuisje verscholen ons te grazen nam. Honderd mark, meteen betalen. En dan nog met een andere besnord varken in een politiebusje een hele kluwen formulieren invullen, zodat we met een dik half uur oponthoud precies om vier uur aankomen. We zijn al omgewisseld met de band na ons, zodat we ons op ons gemak door de bende dronken punks die op de grond liggen te snurken naar de kleedkamer kunnen begeven. Daar treffen we onze vrienden uit Trier aan, die het bier en de hapjes voor de bands al gevonden hebben en het er goed van nemen. Ze hebben alleen niks te roken en zien kennelijk geen enkele aanleiding om te proberen bij ons wat los te krijgen. Ze proberen het dan ook niet.Als we opkomen is het zo vochtig in de zaal dat mijn hand echt kletsnat wordt als ik mijn nog tamelijk koude gitaar vastpak.Airco is er vooralsnog kennelijk niet. Doet me denken aan het verhaal van iemand die in een zaaltje in Bremen een
sigaret wilde opsteken maar zijn aansteker niet aankreeg vanwege zuurstofgebrek.Het voelt alsof we in een tropisch regenwoud staan te spelen en na een nummer of vijf houdt de bas ermee op.
Wateroverlast. Twiggy, die voor het eerst weer het hele optreden meedoet, sterft duizend doden. Met een nieuwe bas maken we het zaakje vrij snel af, ook al blijft het meezingende publiek om meer roepen. Als we van het podium afkomen gaat de airco aan.
De rest van de avond is het best gezellig. Bambix speelt de pannen van het dak en een paar honderd man zingen alle nummers mee. Een totaal verrotte punk ligt half in zwijm over een monitor en maakt met zijn vingers een soort V-teken naar Maniet, de bassiste. Peace? Victory? Nee, hij wil een sigaret.
øeb is opeens een standaard van zijn drumstel kwijt. 'Nu stamp ik ze allemaal in elkaar', brult hij terwijl hij naar de zaal dendert. 'Dat ding heeft ie een kwartier geleden aan mij gegeven om in de bus te zetten', grijnst Gideon. En zo komt alles aan het eind nog goed. We stappen voor de laatste keer in de stinkende bus en rijden terug naar Amsterdam.
De volgende ochtend kijk ik wat kranten door van de afgelopen weken en dan blijkt dat Spock helemaal niet dood is. Het meisje met het lege cd-hoesje kom ik een week later tegen als ik met Bambix nog een weekend meega naar Duitsland. Ze kan er wel om lachen, maar ik moet haar wel nog een cd opsturen. Had ze maar niet zo hard weg moeten lopen met dat hoesje. Ook de mannen van Trier zijn er weer. 'Wat was dat met die pizza's?' vraagt er een, en ik blijf hem het antwoord met plezier schuldig. De ander had nog een trui van een van ons gevonden. 'Geef maar mee', zeg ik, maar hij heeft hem naar zijn moeder gebracht om te wassen. De stank was te erg. 'Geef me dan maar een sigaret', zeg ik en ik wijs op het pakje dat hij in zijn handen heeft. Daar heeft ie niet van terug.
Music: Brezhnev Demo (1988)
First official Brezhnev recordings, 2 x 100 tapes made!
Second edition with different sleeve:
vrijdag 17 mei 2013
Video: Melkweg (1993)
Live in The Melkweg (31-10-1993) together with Captain Sensible (who made the Live in the Milky Way album that night!) The last (bottom) video was a feature on Dump TV (Amsterdam Amateur Television)
Trivia
*In 1988 Oeb and some friends squatted a house in the Staatsliedenbuurt, we lived there for a week and then we heard the house was bought by somebody who wanted to live there and not a speculant, so we volunteerly left, a few weeks later when i already had met Frank Motor we should practice with this guy, Arthur, who couldn't make it that day so Frank asked an old friend of him to play guitar...guess what? that was the guy whose house we had squatted!
*The "Join The Party" 7" has a special edition, about 50 were made in snot green!
*In 2002, during the UK Tour Oeb quit being a vegetarian after almost 20 Years! Reason for this was the "Westruther Incident " (read the personal stories for more on this!)
*Ola Carbona, Heidi and Oeb are all working for "De Melkweg" now.
*After a gig in "De Blauwe Aanslag" in The Hague somewhere in 1997, we came outside and saw that our van was spraypainted by some huge fat punk. It read "Speak Canadian or die", but the P of speak wasn`t that clear and we all said "what the hell does "Steak Canadian" Mean..? Now you have the reason we've called the next release "Steak Canadian"!!!
*Baldwig was the song that never disappeared from a setlist since Brezhnev made the song in 1989 and also is the most (re) recorded song
-the first one can be found on the first 7"
-the second time we recorded the song was for a VPRO Radio Session
-third time recorded was for the album after "In Vladiwoodstock", it was recorded during the "Rocket to America" Sessions (which should have been part 1 of the recordings for a new album) but it never made it on the "Rocket to America" Ep itself! Heidi left after these recordings so instead of an album it turned out to be an EP.
-and the final and fourth time was on the "North America Sucks" album
Music: All The Shit...Too! (2006)
Second cd of 5 bootleg cd´s made for friends only! This one contains all of the 4 ep´s, a NOS session and some compilation tracks.
History of...
It started all out somewhere in October 1988, when Oeb bought a ViaVia magazine (A Sell/Buy/Contact Magazine....) and saw this little add that said: “Bassplayer is looking for band, Influences: Motorhead, The Damned, MDC....” That sounded like a great mix of music to Oeb and he decided to contact this guy, Frank Motor. 10 days later they made an appointment in the rehearsal studio to jam a little bit. Oeb had the guitarplayer from LOL & DE ELLENDELINGEN in mind to join 'em on guitar but he couldn`t make it that Sunday, Frank knew another guitarplayer (that lived around the corner from Oeb, read about that in
the Brezhnev Trivia section...) Ola Carbona was his name and he stayed after that first rehearsal.
Ola Carbona started out as guitarist/singer and we did our first show in November 1988 in “Het Muzieklokaal” in Amsterdam as a trio. Recordings of that show were made and maybe available for download soon.....
Funny enough the first attempts for Brezhnev to sound like Motorhead, The Damned or MDC pretty much failed. Later in 1988 Brezhnev decided that it was time for a singer and move on as a 4 piece. The trio of Motor, Ola and Oeb walked a day through the beautiful city of Amsterdam, got really drunk and managed to put up some posters and adds as well (this wasn`t a computer era, you had to work for it!!). Brezhnev had a few singers auditioned for them that were boring the crap out of them until they met Heidi.
They rehearsed in a place called “De Binding” , that was just the hall were live bands would play to, so Brezhnev rehearsed on a stage. I remember the first practice with Heidi that he was constantly stage diving off the stage (in an empty hall!!!!) and couldn`t sit still for one moment....That was the guy for Brezhnev!
Unfortunately Heidi decided 6 months later to move to Switzerland and Brezhnev was again looking for a singer, who was found quickly in the person of Roelof. We recorded a Demotape with him ourselves and were about to do the first gig on the 8th of July, 1989. In the meantime Heidi was sent back by the Swiss customs and was again living in Amsterdam and we told him he could do a few songs with us that gig, as a sort of Farewell for him and a welcome to Roelof.... It turned out the other way; Roelof left after this show and Heidi was back in!
From that day Brezhnev went on as a 4 piece, did some more shows and recorded their First "Official" Demo Tape at Le Roy Studio`s in October 1989.
Brezhnev had 100 of those Demotapes made and recorded the b side by themselves (these were the live recordings with Roelof made in “De Binding” for a friend’s birthday). The tape sold out very fast so they re-ordered another 100 and were made with a different cover, just for the fun of it…
Early 1990 Brezhnev kicked Heidi out and was again looking for a singer, that wasn't an easy job and 2 weeks later Oeb quit as well and there was no more Brezhnev... That lasted for 3 weeks and suddenly everybody was back in the rehearsal room to practice. (why?... Nobody can recall what happened those weeks...let's keep that a mystery!!)
Brezhnev played a lot of shows in Holland and Belgium the next 1,5 years and decided it was time for some fine 7” vinyl!!! In November 1991 they recorded their first, self titled EP on the day Freddy Mercury of Queen died…several months later they released it themselves due to the fact no record label was interested in the music they made at that time. (It was the metal/funk crossover era….) Brezhnev played their first "Out of the Benelux" gigs in Prague (Czech republic) and Bern (Switzerland) in 1991, and in early 1992 they went on a 10 day trip to Budapest (Hungary). The next 3 years every member experimented with other bands: Frank Motor and Ola Carbona had “The Sweepstakes”, Frank Motor and Oeb started Non-
Sense (yes… a funk/metal/punk crossover band!) and there were lots of other projects going on…
Until 1994!
More Soon......................................
woensdag 15 mei 2013
dinsdag 14 mei 2013
Photos: UK & France tour August 2003
Last gasp of Brezhnev in the buitenland before throwing in the towel in December...
Abonneren op:
Posts (Atom)